يا اسدالله
بايد اينكه همه سرمستِ سبويت باشند
عالمي كشته يِ يك جلوه يِ رويت باشند
اينهمه شَهد و نمك را تو كه با هم داري
هيچ عجب نيست كه صد كشته به جا بگذاري
وقتي از مأذنه ها بانگ اذان مي آيد
دلم از نام شما در هيجان مي آيد
دلِ ما معتكفِ سادگي ِ عين شماست
ساده بودن شرفِ وصله ي نعلين ِ شماست
قطره بوديم شديم از نفست درياتر
پَر گرفتيم رسيديدم كمي بالاتر
هرچه رفتيم نديديم ز تو زيباتر
هركه ديديم نديديم ز تو آقاتر
اي به انگشتِ شما گردش محشر آقا
پَر ِ كاهي به سر ِ دستِ تو خيبر آقا
ديد مرحب به دو چشم تو كه از شهر ِ خداست
نَفْس را كشته اي و قهر ِ تو چون قهر ِ خداست
سر ِ دوش نبي الله ست اگر پاي شما
و كليد در ِ جنت شده امضاي شما
نه عجب صبح قيامت تو خدايي بكني
با سرانگشتِ خودت راه گشايي بكني
چه خدا باشي و چه عبد مريدت هستيم
خنده يا قهر به هر حال شهيدت هستيم
نفسم را بشمارم صد و ده بار است
مثل ميثم شده و معتكف بر دار است
نذر كرديم و فقط نادعلي ميخوانيم
هر چه داريم همه لطف شما ميدانيم
شيعه ي خلوتي گريه ي پنهان تواييم
ما مسلمان شده ي دستِ حسن جان تواييم
عاشقان شبِ مهتاب تواييم آقاجان
نخلهاي شده سيراب تواييم آقاجان
ما همه دل شدگانِ نجفيم آقاجان
رو به ايوان طلا معتكفيم آقاجان
چون خميني ز شبِ حادثه فرياد كشيم
انتظار فرج از نيمه ي خرداد كشيم
قسمت ما اگر از باده ي دلدار نشد
روزِيِ ما نمكِ خالِ لبِ يار نشد
اسدِ فاطمه يِ بنت اسد آقاجان
وعده ي ما شبِ تاريك لحد آقاجان
(شاعرش را نميشناسم)
مردِ میدان نشَست در خانه