. اندوه زمین ............ شاعر: سیده فاطمه صداقتی نیا
ما باد مخالف بودیم
وزیدیم
شهر وزیدو
خون از دیوارها
فوّاره زد
از روزنه ی میخ ها
با سیلی باد
به یاس ها سرایت کردو
ماه
به شکل زخمی زنی
میان چشم های چاه
به آب افتاد
ستاره ها
با سرهای بریده
که زهر می چکید
از گلوگاه شان
به راه افتادند
اندوه زمین را به آسمان پاشیدند
تکثیر شد
در استخوان های زمین ریشه دواند
در سلول های زمان..
قرن ها گذشت و
ما به دنبال ردی از تو
به راه افتادیم
تو را در تاریخ پوسیده ی مورخان
گم کردیم
در جنگ های 72 ملّت
به بیراهه رفتیم
بوی روسری ات را
از تمام بادها سراغ گرفتیم..
وَ در انتها
از راه رفته برگشتیم،
به مردی رسیدیم
که پشت به جهان راه می رفت
با عبای سبزی که
به دور دست خیره بود
به دور دست ها خیره شدیم
به رد انگشتی که تا آسمان کشیده شده بود؛
یک انگشت
تعریفی بیش از یک انگشت ندارد
وَ تو تعریفی
جز "فاطمه" نخواهی داشت..
از وبلاگ شور حسین ع
اندازه بود چادرش اما کشیده شد